Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΟΠΑΔΟΥ

Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΟΠΑΔΟΥ 

ΓΡΑΦΕΙ ο Γιώργος Ρουσόπουλος 

μέρος 1ο και τελευταίο
Τέσσερις είναι οι τρεις καλύτερες ομάδες του Σύμπαντος. Οι εξής δύο: Η ομαδάρα μου!!!
Είμαι πιστός της ομαδάρας που είναι άλλωστε η μόνη θρησκεία που ιστορικά έχει μια αλήθεια και ένα περιεχόμενο. Η ομαδάρα είναι Ιδέα – τώρα καλή ή κακή δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει, το σίγουρο είναι πως ,όπως κάποτε άκουσα, είναι Ιδέα… 

Ο κόσμος αποτελείται από δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους ομόθρησκους και τους αλλόθρησκους.
Εγώ, κάθε πρωί όταν ξυπνάω και κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ κάνω την προσευχή μου με λόγια σοφά και δυνατά για το καλό της ομαδάρας:
Προσευχή:
‘’Πιστεύω εις έναν θεό – την Ομαδάρα μου,
Και εις έναν πρόεδρο σκέτο θησαυρό – την Προεδράρα μου,
Και εις το έμβλημα το άγιο, το τέλειο, το θριαμβευτικό
Το συν ομαδάρας και προεδράρας συνδοξαζόμενο προ πάντων των αιώνων’’
Αυτά την ημέρα. Τη νύχτα βλέπω συνήθως όνειρα πως η ομαδάρα διαλύει τους άλλους – δυστυχώς όπως ήδη είπα υπάρχουν και τιποτένιοι αλλόθρησκοι στο παιχνίδι. Στα οράματα αυτά, οι άπιστοι φεύγουν πάντα από το γήπεδο όπως τους αξίζει: ταπεινωμένοι και μετανιωμένοι, ζητώντας συγγνώμη που από κάποιο λάθος της μοίρας κατάντησαν να υποστηρίζουν αισχρά αιρετικά μπουλούκια που θέλουν να λέγονται ομάδες και θέλουν – ντροπή να το λέω κιόλας – να ανταγωνιστούν την φοβερή ομαδάρα μου.
Όπως και να ‘χει εγώ έχω κάνει τη σωστή επιλογή: Αντικειμενικά η ομαδάρα μου ήταν, είναι και θα είναι η καλύτερη, αυτή που δεν χάνει ποτέ. Αν όμως κάποια φορά τύχει και χάσει (φτου φτου σκόρδα…) τότε σίγουρα θα φταίει ο διαιτητής, το γήπεδο, η ώρα που έγινε ο αγώνας και φυσικά ο αέρας – αν δεν φύσαγε όπως φύσαγε δεν θα είχαμε φάει το έκτο γκολ…
Ως καλός πιστός της μόνης και αυθεντικής υπερδύναμης στο Σύμπαν, έχω σκεφτεί και έχω καταλήξει σε μερικούς καθημερινούς κανόνες που επιβάλλει η πίστη στην ομαδάρα:
Καλοί άνθρωποι είναι μόνο αυτοί που πιστεύουν στο μεγαλείο της ομαδάρας – οποιοσδήποτε άλλος είναι παπάρας.
Όποιος δεν ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά τη σύνθεση της ομάδας για το καθένα από τα τελευταία 30 χρόνια (τουλάχιστον) είναι ψευτο-οπαδός και χρειάζεται φροντιστήριο.
Όποιος τολμάει να υποστηρίξει πως το γκολ της ομαδάρας μάλλον δεν έπρεπε να μετρήσει γιατί λέει ο επιθετικός μας ήταν μόλις 15 μέτρα οφσάιτ, απλώς πέφτει θύμα της πλύσης εγκεφάλου των… ‘’άλλων’’... και χρειάζεται οφθαλμίατρο.
Αν ποτέ μπει κάνας κλέφτης στο σπίτι μου (κούφια η ώρα που το ακούει να μπει αλλόθρησκος στο σπίτι μου γιατί τέτοιος θα ‘ναι) και καλέσω το 100 τότε θα απαιτήσω οι αστυνομικοί που θα έρθουν να είναι κάτοχοι διαρκείας της ομαδάρας – αλλιώς μη σώσει κι έρθουν.
Αν ποτέ χρειαστώ γιατρό (κούφια η ώρα που το ακούει να γίνει το χατίρι των αλλόθρησκων) τότε απαραίτητη προϋπόθεση για να τον αφήσω να με εξετάσει θα είναι να μου κάνει πρώτα περιγραφή του μοναδικού γκολ που πέτυχε ποτέ ο παλαίμαχος της ομαδάρας Αμπαλίδης στην θριαμβευτική νίκη επί της Ανω Κάτω Ραχούλας πριν 60 χρόνια.
Αν ποτέ κλειστώ στο ασανσέρ (δάκτυλος των αλλόθρησκων σίγουρα) κι έρθουν οι πυροσβέστες, τότε – το καλό που τους θέλω – θα πρέπει πριν τους αφήσω να με απεγκλωβίσουν να μου τραγουδήσουν τον Ύμνο της ομαδάρας.
Αν ο σουβλατζής έχει στον τοίχο έμβλημα κάποιας ‘’κουρέλας’’ τότε θα προτιμήσω να μη φάω.
Αν ο ταξιτζής που θα έρθει να πάρει την ετοιμόγεννη γυναίκα μου είναι άπιστος τότε καλύτερα να γεννήσουμε στο σπίτι.
Αν ο γιος μου βγει αλλόθρησκος τότε θα τον αποκληρώσω.
Το ‘’Δίκαιο’’ έχει μόνο ένα χρώμα – αυτό της ομαδάρας, κι εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος!

Κλείνοντας - πόσα συμπυκνωμένα νοήματα να αντέξετε πια - να σας σφυρίξω κι ένα μυστικό: Λίγο προτού φύγω από τον κόσμο αυτόν θα αλλάξω ομάδα – έτσι, για να ψοφήσει ένας από τους άλλους…
Σας αφήνω τώρα. Παίζει την Κυριακή η ομαδάρα και πάω για προθέρμανση: ανάκρουση ύμνου 100 φορές με τέρμα τα ηχεία να βγάλουν σπυριά οι άπιστοι απέναντι…
ΥΓ: Κάποιος στον σύνδεσμο μου εμπιστεύτηκε πως ο Θεός είναι μάλλον ‘’αλλόθρησκος’’, κάτι που μου φαίνεται λογικό αν κρίνω από την κ@λοφαρδία των άπιστων στους τελευταίους αγώνες. Αν υποψιαστώ ότι ισχύει θα αλλάξω Σύμπαν. Εσείς καθίστε εδώ, αλλά να σας δω μετά τι θα κάνετε χωρίς εμένα που σας ανοίγω τα μάτια – και τα κεφάλια…

ΥΓ2: Εντάξει φίλοι μου, κι εγώ υποστηρίζω μια ομάδα και χαίρομαι όταν νικάει κι ακόμα περισσότερο όταν παίζει και καλά. Όμως από αυτό έως το να ξυλοφορτώνονται στην εποχή μας κάποιοι για την κάθε… ‘’ομαδάρα’’… ε, υπάρχει κάποια απόσταση, δεν νομίζετε;