Χρήστος Καλοπήτας. Ο άνθρωπος πίσω από το ιστορικό Jungle Club μιλάει. έψαξε και βρήκε η Κατερίνα Σουνίου Σκαρφαλώσαμε σε ετοιμόρροπες σιδερένιες σκάλες σε μισογκρεμισμένα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της Αθήνας. Ήπιαμε ό,τι βρίσκαμε. Κατρακυλήσαμε σε πεζοδρόμια. Μπήκαμε στις χαώδεις ερειπωμένες αίθουσες του Φιξ, νύχτα, με γεννήτριες. Κατεβήκαμε 69 σκαλοπάτια κάτω από τη γη (περίπου) στα πιο υπόγεια από τα υπόγεια της πόλης. Ακούσαμε μουσικές που τις ψάχναμε με το αυτί, χωρίς σαζάμ και «μισό λεπτό να το γκουγκλάρω». Κανείς δεν θυμάται λεπτομέρειες, μόνο φλασιές και θραύσματα εικόνων από τη χρυσή εποχή του αθηναϊκού clubbing. Στα ‘70ς το clubbing ήταν ακόμα ταμπού και, περίπου, για μυημένους. Η μουσική είχε δυσεύρετα στέκια να την ακούς (πλην ντίσκο). Λίγο η χούντα, λίγο το καπνισμένο τσουκάλι της μεταπολίτευσης, λίγο τα λόγια του παπά κι έτσι τα ξωτικά της νύχτας κρύβονταν σε ρετιρέ της πόλης. Στα ‘80ς όμως έσκασαν όλα μαζί. Βίντεο, MTV, χρώμα, αερογράφοι, συνθεσάιζερ, διεθνή ...