Τα κάλαντα που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Γράφει ο Γιώργος Ρουσσόπουλος
Ήταν την τελευταία χρονιά που κι εγώ ως παιδί βγήκα να πω τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Εκείνα τα χρόνια, αυτή η ημέρα ξεκινούσε από πολύ νωρίς. Γύρω στις 7.15 ραντεβού με τον καλό μου φίλο, τον Χρήστο, τα τρίγωνα στο χέρι, μια πρόβα για ζέσταμα και…. κουδούνια. Αμέτρητα κουδούνια πολυκατοικιών και διαμερισμάτων. Άλλοι άνοιγαν (αρκετοί από αυτούς αγουροξυπνημένοι), άλλοι όχι. Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μονάχα το να τα πούμε, και να τα πούμε καλά. Καμιά φορά, όταν συνέβαινε μια μικρή παραφωνία, το συζητούσαμε μετά γελώντας και συνεχίζαμε.
Εκείνη τη χρονιά το είχαμε πάρει απόφαση – θα ήταν τα τελευταία μας κάλαντα. Είχαμε δεκαπενταρίσει και ήταν η ώρα να αφήσουμε τη σκυτάλη στους πιο μικρούς. Και όντας πια… ‘’μεγάλοι’’ απομακρυνθήκαμε και περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Φτάσαμε μετά από ώρες μέχρι τον ‘’καινούργιο’’ δρόμο – μια νέα οδό που είχε πρόσφατα ανοιχτεί για να ενώσει δυο λεωφόρους. Μάλλον ‘’αφιλόξενος’’ ο δρόμος, πλατύς, με πολύ θόρυβο και απρόσωπες προσόψεις κτηρίων.
Ό,τι είχαμε προσπεράσει μια μικρή, στριμωγμένη ανάμεσα σε τσιμεντένιους ‘’κολοσσούς’’ παλιά σιδερένια πορτούλα όταν κοντοσταθήκαμε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. – «Άκουσες κάτι»; - «Νομίζω αλλά δεν είμαι σίγουρος…»
Κάναμε λίγα βήματα προς τα πίσω. Ανάμεσα σε μερικά καγκελάκια που ασφάλιζαν με τον τρόπο τους ένα μικρό τμήμα της πορτούλας – φανταστείτε κάτι σαν ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο – η φιγούρα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που απομακρυνόταν αργά προς το βάθος του στενού διαδρόμου τής, ας την πούμε, αυλής.
- «Να τα πούμε»;
Γύρισε και το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά και ανακούφιση.
- «Α…, παιδιά γυρίσατε;… Και βέβαια να μου τα πείτε… Δεν μου τα έχει πει κανένας σήμερα»
Κοιταχτήκαμε κάπως αμήχανα, πήραμε βαθειά ανάσα και είπαμε το «Χριστός γεννάται σήμερον…. χαίρει η φύσις όλη…. πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το ‘’Δόξα εν Υψίστοις’’», όπως ποτέ άλλοτε.
Φύγαμε σιωπηλοί, υπό το βάρος του ‘’ιερού καθήκοντος’’ που μόλις είχαμε επιτελέσει. Κόντευε 10.30 – ώρα για επιστροφή πια, εκείνα τα χρόνια. Λίγο ακόμα και ίσως η μοναχική γυναίκα να μην είχε μάθει ποτέ τα… ‘’νέα’’…
Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από εκείνα τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο όμως τέτοιες ημέρες φέρνω με συγκίνηση στο μυαλό μου αυτά τα ξεχωριστά κάλαντα και δεν ξεχνάω ό,τι με δίδαξαν το πρόσωπο και τα λόγια εκείνης της γυναίκας. Πως όσο υπάρχουν παιδιά, στο σώμα και στην ψυχή, οι Άγγελοι θα περπατούν και θα ψάλλουν χαρμόσυνα πάνω σ’ αυτή τη Γη…
Γράφει ο Γιώργος Ρουσσόπουλος Ήταν την τελευταία χρονιά που κι εγώ ως παιδί βγήκα να πω τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Εκείνα τα χρόνια, αυτή η ημέρα ξεκινούσε από πολύ νωρίς. Γύρω στις 7.15 ραντεβού με τον καλό μου φίλο, τον Χρήστο, τα τρίγωνα στο χέρι, μια πρόβα για ζέσταμα και…. κουδούνια. Αμέτρητα κουδούνια πολυκατοικιών και διαμερισμάτων. Άλλοι άνοιγαν (αρκετοί από αυτούς αγουροξυπνημένοι), άλλοι όχι. Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μονάχα το να τα πούμε, και να τα πούμε καλά. Καμιά φορά, όταν συνέβαινε μια μικρή παραφωνία, το συζητούσαμε μετά γελώντας και συνεχίζαμε.
Εκείνη τη χρονιά το είχαμε πάρει απόφαση – θα ήταν τα τελευταία μας κάλαντα. Είχαμε δεκαπενταρίσει και ήταν η ώρα να αφήσουμε τη σκυτάλη στους πιο μικρούς. Και όντας πια… ‘’μεγάλοι’’ απομακρυνθήκαμε και περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Φτάσαμε μετά από ώρες μέχρι τον ‘’καινούργιο’’ δρόμο – μια νέα οδό που είχε πρόσφατα ανοιχτεί για να ενώσει δυο λεωφόρους. Μάλλον ‘’αφιλόξενος’’ ο δρόμος, πλατύς, με πολύ θόρυβο και απρόσωπες προσόψεις κτηρίων.
Ό,τι είχαμε προσπεράσει μια μικρή, στριμωγμένη ανάμεσα σε τσιμεντένιους ‘’κολοσσούς’’ παλιά σιδερένια πορτούλα όταν κοντοσταθήκαμε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. – «Άκουσες κάτι»; - «Νομίζω αλλά δεν είμαι σίγουρος…»
Κάναμε λίγα βήματα προς τα πίσω. Ανάμεσα σε μερικά καγκελάκια που ασφάλιζαν με τον τρόπο τους ένα μικρό τμήμα της πορτούλας – φανταστείτε κάτι σαν ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο – η φιγούρα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που απομακρυνόταν αργά προς το βάθος του στενού διαδρόμου τής, ας την πούμε, αυλής.
- «Να τα πούμε»;
Γύρισε και το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά και ανακούφιση.
- «Α…, παιδιά γυρίσατε;… Και βέβαια να μου τα πείτε… Δεν μου τα έχει πει κανένας σήμερα»
Κοιταχτήκαμε κάπως αμήχανα, πήραμε βαθειά ανάσα και είπαμε το «Χριστός γεννάται σήμερον…. χαίρει η φύσις όλη…. πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το ‘’Δόξα εν Υψίστοις’’», όπως ποτέ άλλοτε.
Φύγαμε σιωπηλοί, υπό το βάρος του ‘’ιερού καθήκοντος’’ που μόλις είχαμε επιτελέσει. Κόντευε 10.30 – ώρα για επιστροφή πια, εκείνα τα χρόνια. Λίγο ακόμα και ίσως η μοναχική γυναίκα να μην είχε μάθει ποτέ τα… ‘’νέα’’…
Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από εκείνα τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο όμως τέτοιες ημέρες φέρνω με συγκίνηση στο μυαλό μου αυτά τα ξεχωριστά κάλαντα και δεν ξεχνάω ό,τι με δίδαξαν το πρόσωπο και τα λόγια εκείνης της γυναίκας. Πως όσο υπάρχουν παιδιά, στο σώμα και στην ψυχή, οι Άγγελοι θα περπατούν και θα ψάλλουν χαρμόσυνα πάνω σ’ αυτή τη Γη…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Πες μας την γνώμη σου...