Τα κάλαντα που δεν θα ξεχάσω ποτέ Γράφει ο Γιώργος Ρουσσόπουλος Ήταν την τελευταία χρονιά που κι εγώ ως παιδί βγήκα να πω τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Εκείνα τα χρόνια, αυτή η ημέρα ξεκινούσε από πολύ νωρίς. Γύρω στις 7.15 ραντεβού με τον καλό μου φίλο, τον Χρήστο, τα τρίγωνα στο χέρι, μια πρόβα για ζέσταμα και…. κουδούνια. Αμέτρητα κουδούνια πολυκατοικιών και διαμερισμάτων. Άλλοι άνοιγαν (αρκετοί από αυτούς αγουροξυπνημένοι), άλλοι όχι. Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μονάχα το να τα πούμε, και να τα πούμε καλά. Καμιά φορά, όταν συνέβαινε μια μικρή παραφωνία, το συζητούσαμε μετά γελώντας και συνεχίζαμε. Εκείνη τη χρονιά το είχαμε πάρει απόφαση – θα ήταν τα τελευταία μας κάλαντα. Είχαμε δεκαπενταρίσει και ήταν η ώρα να αφήσουμε τη σκυτάλη στους πιο μικρούς. Και όντας πια… ‘’μεγάλοι’’ απομακρυνθήκαμε και περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Φτάσαμε μετά από ώρες μέχρι τον ‘’καινούργιο’’ δρόμο – μια νέα οδό που είχε πρόσφατα ανοιχτεί για να ενώσει δυο λεωφόρους. Μάλλον ‘’αφιλόξενος’’ ο δρόμ...